ใบความรู้

เรื่อง ภาษาชวา-มาลายูที่ใช้ในประเทศไทย

ภาษาชวามลายู ปัจจุบันเรียกว่า ภาษาอินโอนีเซีย-ภาษามาเลเซีย ซึ่งเป็นภาษาของประเทศที่มีอาณาเขตติดต่อและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับไทยมาเป็นเวลาช้านาน ภาษาชวา-มลายู เข้ามาในภาษาไทยได้นั้นก็เพราะการติดต่อสื่อสารในชีวิตประจำวันของคนไทยโดยเฉพาะในสี่จังหวัดชายแดดภาคใต้ อีกทั้งยังได้รับอิทธิพลจากวรรณคดีเรื่องเด่นที่พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยทรงพระราชนิพนธ์ไว้ คือ อิเหนา ซึ่งนับเป็นวรรณคดีที่ชักนำให้คนไทยยอมรับภาษาชวา-มลายูอย่างแพร่หลาย

ลักษณะของคำภาษาชวา-มลายูในภาษาไทย

๑. คำยืมภาษาชวา-มลายูส่วนใหญ่เป็นคำ พยางค์ คำพยางเดียวมีน้อยมาก เช่น ทุเรียน น้อยหน่า มังคุด สาคู โลมา

๒. ภาษาชวา-มลายูไม่มีเสียงควบกล้ำ เช่น กะปะ (งู) กุเรา,กุเลา (ปลา) ตะเบ๊ะ อังกะลุง

๓. ภาษาชวา-มลายู ไม่ใช้เสียงวรรณยุกต์ แม้ระดับเสียงของคำเปลี่ยนไปแต่ความหมายของคำยังคงเดิม เช่น กระดังงา กุดัง สลัก กระจูด

ตัวอย่างคำภาษาชวา-มลายู
ที่นำมาใช้ในภาษาไทย

ขอบพระคุณที่มาภาพจาก : https://www.silpa-mag.com/culture/article_43233

๑. คำที่ใช้ในวรรณคดี เช่น ตุนาหงัน สะตาหมัน กระยาหงัน บาหยัน(ชื่อพี่เลี้ยงบุษบา) ระเด่น อสัญแดหวา อิเหนา กิดาหยัน บุหลัน

ขอบพระคุณที่มาภาพจาก : https://bit.ly/2AlA4ei

๒. คำที่ใช้เป็นชื่อพืช เช่น มังคุด ทุเรียน ปาหนัน (ดอกลำเจียก) บุหงา บุหงัน น้อยหน่า กระดังงา สาคู


ขอบพระคุณที่มาภาพจาก :http://thaisatit4.blogspot.com/2009/07/d-2-2-3-iucn-t-t-06.html

๓. คำที่ใช้เป็นชื่อสัตว์ เช่น บุหรง (นกยูง) โลมา กระตั้ว โนรี อุรังอุตัง

ขอบพระคุณที่มาภาพจาก :https://mgronline.com/daily/detail/9560000050421

๔. คำที่ใช้เป็นชื่อสิ่งของ เช่น ปั้นเหน่ง กระชัง

ขอบพระคุณที่มาภาพจาก https://churairatmusic.com/product/angaloong

๕. คำที่ใช้ในศิลปวัฒนธรรม เช่น รองเง็ง อังกะลุง ตุนาหงัน บุหงารำไป (ดอกไม้ต่างๆ ปรุงด้วยเครื่องหอม) บูดู ยี่เก

ขอบพระคุณที่มาภาพจาก http://wardahjidapa.blogspot.com/2014/02/blog-post.html

๖. คำที่ใช้เกี่ยวกับสถานที่ เช่น เบตง ภูเก็ต มัสยิด กุดัง